Untitled Muse

It was a dark and stormy night, late in the month of June. The sky rife with heaving clouds, the moon shimmering faintly behind the whirls of nimbostratus. She was walking home from a party. Trying to hurry along on high heels, determined to beat the rain home. She'd spent quite a bit of time dolling up, and didn't want heaven’s tears to render her efforts even more fruitless than they already were. It'd been the first social occasion in months, and she'd been looking for the kill. Red lips accentuated her pale skin, and expertly drawn eyebrows brought out her twinkling eyes. Thick luscious wavy locks curled around her pronounced cheekbones.  A little black dress highlighted her voluptuous curves, and red-bottoms rounded out her obviously premeditated look. In short: she looked utterly stunning.

Even though every living being at the party had noticed her, none had had the guts to approach her. She’d spent most of her time there making small talk with acquaintances, and pretending to chuckle at pleasantries.  While she generally wasn’t much one for the lush, she’d indulged in a few cointreaupolitans, resulting in a pleasant buzz. None of those things had helped her achieve her goal, though. She needed intimacy, burningly. As usual, she’d been left empty handed. The worst part wouldn’t be the rising frustration she’d feel by herself in bed, later on. No, it’d be talking to her friends about it tomorrow. They still didn’t quite manage to grasp the fact that, being hauntingly beautiful is a huge obstacle when it comes to achieving physical relations. Most people simply became too overwhelmed with her appearance, and struck out before they even attempted to make a move.

In an effort to snap out of her increasingly frustrated psyche, she quickened her pace and focused on her surroundings. The gentle ambling of the Fyris managed to bring some modicum of solace, but took on the form of a bad omen concurrently. The sloshing of the river served as a reminder to the water above her, and she herself couldn’t quite afford to amble along the picturesque streets of Uppsala. Not if she was to enjoy her mirror image in full force upon making it home. So she maintained about a hundred and twenty clickety-clacks per minute, and let her gaze slide along the vivid ochre, red, and beige of the multi-storied buildings she passed by. A deep orange jolt of lightning in the distance redirected her attention. The interval between the visual spectacle and the familiar rumble of thunder a while later reassured her. She’d get to sit by her bedroom window and watch the show unfold, make-up and hairdo intact. Another explosion of plasma lit up the sky, and took her back to lightning storms past. There was something about the natural fierceness of these things that never failed to bathe her in awe. Happily distracted, she strode on and reached the entrance to her upscale loft minutes later.

Upon finding her keys, she unlocked and pushed open the massive double doors, took off her Louboutins, and dashed for the elevator on tip-toes. The familiar dinging sound let her know that she’d arrived at the top floor, and was finally home. She flung her handbag onto the white leather couch, put down her heels, and picked an empty glass up off the kitchen counter. After drawing some tap water, she hurried to her bedroom. She twirled in front of the oversized vertical mirror a few times and found herself thoroughly pleased with the image she produced. She slipped lazily out of her dress, remaining very much pleased with the woman in the mirror. After finding a suitable blanket, she nestled herself on the large window sill and watched the lightning storm outside unhurriedly reach culmination.

Je bent opgerold, Max.

Dag Max! Ik ben Pieter, aangenaam!

Ik schrijf dit met een gigantische glimlach op m'n gezicht. Waarom?
Simpel: de geschiedenis herhaalt zichzelf.

Bijna exact een jaar geleden ben ik, net als jij, woedend geworden door een extreem provocerend stukje tekst. Dat stukje tekst verscheen eveneens in een zogenaamde Vlaamse kwaliteitskrant. Het was geen studie, maar een opiniestuk van een "fucking babyboomer", die de wereld zag veranderen en er niets meer van snapte. Het betrof eveneens de "problematiek" omtrent onze generatie.

Net zoals jij likte ik m'n pen, en stuurde vervolgens dapper het resultaat naar de chef opinie. Dapper, want iedere millennial die ooit gesolliciteerd heeft weet goed genoeg wat het is om te falen. Honderden, soms duizenden CV's en motivatiebrieven uitsturen. Je hele levensloop samenvatten - liefst in twee pagina's of minder - zodat je door wildvreemden - veilig genesteld achter een computerscherm - veroordeeld kan worden. Een keer je op "Send" geklikt hebt rest er enkel nog bang afwachten. En 99% van de tijd volgt er een oorverdovende stilte. Op termijn maakt een antwoord, een bevestiging van het feit dat je niet goed genoeg was, je gelukkig. Je hebt de job niet, maar je bestaat ten minste nog. Iemand had de menselijkheid om nee te zeggen in plaats van je te behandelen zoals een online advertentie, en dat voelt goed. Maar soit, ik dwaal af.

Ik kreeg, net zoals jij, antwoord. Max jongen, morgen sta je in de krant! Wat een vreugde, je stem krijgt een breed platform. Mama en papa trots, reeds vastberaden om morgen een stukje dode boom te halen in de gazettenwinkel, je prestatie tastbaar te maken. De volgende dag komt je stukje online, en het gaat lekker hard. Like hier, share daar, retweet ginder, je weet zelf. Er verschijnen commentaren, en tegen beter weten in lees je er een paar. Al snel krijg je hetzelfde gevoel dat het drinken van een glas frisdrank je bezorgt. Online commentaren zijn namelijk zoals toegevoegde suikers, je krijgt er kanker van. Ach, je eet straks wel een granaatappel tijdens het bekijken van een Vice documentaire, om de schade te beperken. Er wordt vurig verdergeklikt op de link naar je polariserende opiniestuk. Je voelt je lekker man, die woeste pen van je verdeelt en heerst. Op hun bakkes!

Ondertussen echter, wordt er op Arduinkaai 29 handengewreven. Elke duizend clicks dat je opiniestuk krijgt betekent namelijk broodnodige flappen in de koffers van een bedrijf dat steeds meer moeite heeft met het hoofd boven water te houden. Logisch ook, het probeert ter plaatse te trappelen in een stroom die exponentiëel versnelt richting nieuwer en vooral, anders. De eindbalans van je rechtvaardige woede en arbeid is vijftien minuutjes roem voor jou, en doekoe in de uitpuilende zakken van babyboomers. Goeie deal, toch?

Het is voor mij ondertussen een jaar geleden, en ik kan je met zekerheid zeggen dat er niets is om je zorgen over te maken. We krijgen ze wel. Alle bullshit omtrent onze generatie die de media tegenwoordig zo graag spuit is niets meer dan de stuiptrekkingen van een stervend systeem. Een systeem dat z'n eigen ongeschiktheid voor de wereld van morgen probeert op te lossen met verbijsterende kortzichtigheid en koppigheid: pleisters plakken op de gapende wonde van imminente verandering. Gelukkig weten wij beter.

The Traveller

It had been a while.

I opened the gate, last night.
Millions of worlds yet untold, waiting to be awakened.
Horrors, marvels, heroes and monsters reside inside
the brightest day and darkest night alike.

Unimaginable is a word not a limit.
The strong venture when the meek sleep.
Are you with me still? I'm out here inside.
Traveling traveling where spaceships cannot go
Only those pure of heart and brave of soul.

Pick up the shattered remains of the day,
forge them into wings, take flight.
The multiverse exists, right here, inside.
Won't you come with me, explore the night.
It's all at our fingertips see, let's bring it to life.

The greatest of treasures possibilities endless
descent into madness or trembles of pleasure
let's fashion a passage transpose our position
escape from this planet obsessed with possession
this message is ending I'm fresh out of words
Breathless.

I opened the gate last night.
A million worlds yet untold.
As my eyes slid shut, they woke.

Message to generation no problem (shark's translation)

Blood boiling. Shaking with anger. Where does one find the arrogance to write a column like "Twenty-somethings in crisis"? Let's make one thing clear: if you push an entire generation through a meat grinder, don't be surprised when sausages come out. All of our lives we've been lied to, often with the best of intentions. Indoctrinated with capitalism and conformism, before we even got a chance to start potty training.

Cop more toys. Behave in school. Wear popular clothing. Walk in line. Get good grades. Have some beers, but don't do drugs. Get a student job and a car at sixteen. Choose the right education. Vote for the "right ones". Get a big paycheck and ditto house.

If you are - just like me - a lazy, narcissistic, bored brat, born after 1985 with the concentration ability of an ADD'er, you probably recognize some of this "good advice". All of us have been brainwashed to feed our ego, find happiness in materialism, and especially not diverge from the middle of the line. Better hold on to your trousers if you dare and do that. The juicy sweet dream we're shocked out of however, is much more than a soap bubble filled with lies, exploding in our faces, making our eyes tear up. Walk a couple of paragraphs in our shoes and you'll come to see why.

Not only did we get systematically raped by a value system that came to be out of everything but our individuality or free choice, nope, this very same system - solely responsible for all of the western "riches" - doesn't stop at molesting the mind of its own children. It sets out to violate the rest of world along with that, purely to maintain a fairy tale of absurd luxury for an undeserving few.

Our "own" high-strung expectations and demands were forcefully spooned into us, even before we committed our first consumption. But we should be happy with what we can get, accept our own mediocrity, and least of all blame the world and those that came before us.

The motto

What Oscar van den Boogaard doesn't understand is that, we have already accepted the failures. Not our own, but his and his generation's. We are fully aware of the fact that we are inheriting a world full of trials and tribulations, trials that have been systematically pushed along in our direction. Trials that could prove to be the greatest in the history of mankind. Drastic changes in climate, exponentially growing overpopulation, the "threat" of globalization, impending economic collapse, over-drafting of limited resources, an ever-increasing number of jobs disappearing never to return again, ballooning student loans, and much much more. These are our challenges, and none of us freely chose them.

But the generations before us continue as they were, hardly worried at all. Pretending like our planet isn't about to spit out the human race for good if we go on like this. Putting their finger a little deeper into the cake, while using the other arm to keep us from getting involved.

By now, we've understood the way things work around here. Our forced education and social media opened our eyes. It doesn't matter if we are she, he or nem, black, white, yellow, christian, pastafari, muslim, straight or LGBT, we understand that all we have is each other. Science has shown us that we're all literally children of the stars. That the stuff we "own" can and will disappear at a moments' notice, and that materialism isn't the way to look for happiness. So don't pat yourself on the back, finding happiness in our individuality and human connections is something that we had to teach ourselves.

Go ahead though. Label us. Provoke us. Mortgage our future to safeguard your own lazy days. We can take it all. We're the love generation. Our shoulders bear the responsibility of successfully guiding the human race towards the next step in our evolution, and we know it. Failure is not an option. This is the reason for our apparent apathy and boredom. Until the shortsighted generations before us realize that they fucked up badly and step aside, all we can do is wait. So forgive us for partying while we still can, exactly like you taught us to: recklessly self-destructive and with a blind eye turned to any and all consequences.

And finally this, a quote by a Greek twenty-something in crisis, 2500 years ago: "A society grows great when old men plant trees whose shade they know they shall never sit in".

Bericht aan generatie niks aan de hand

Kokend bloed. Woede die fysiek doet trillen. Waar haalt iemand de pretentie om een column als "twintigers in crisis" te schrijven? Laat één ding vooral duidelijk zijn. Als je een volledige generatie door de vleesmolen draait, moet je niet verbaasd zijn dat er worsten uitkomen. Heel ons leven lang zijn we voorgelogen, vaak met de beste bedoelingen. Nog voor we de pampers ruilden voor het grotemensentoilet, werden we geïndoctrineerd door kapitalisme en conformisme. Meer speelgoed. Braaf zijn op school. Populaire kleren. Flink in de rij lopen. Een mooi rapport. Wel pintjes, maar geen drugs. Een brommer én een vakantiejob op je zestiende. De juiste studiekeuze. Voor ‘de goei’ stemmen. Een grote auto en dito huis.

Als je net zoals ik een lui, narcistisch en verveeld rotjoch bent, geboren na 1985 met het concentratievermogen van een ADHD’er, herken je vast wel één of meer van deze goede raden. We zijn stuk voor stuk gebrainwasht om ons ego te voeden, geluk te zoeken in bezittingen en vooral niet af te wijken van de middelmaat. Oh fucking wee als je dat durft doen. De zoetsappige droom waaruit we zo bruusk wakker worden, is echter veel meer dan een zeepbel vol leugens die in ons gezicht openspat en onze ogen doet tranen. Loop een paar paragrafen in onze schoenen en je zal zien waarom. Niet alleen zijn we systematisch verkracht door een waardesysteem dat voortgekomen is uit allesbehalve onze individualiteit of vrije keuze, neen, datzelfde systeem – integraal verantwoordelijk voor de westerse ‘rijkdom’ – verkracht behalve de unieke, creatieve geest van zijn eigen kinderen ook nog eens de rest van de wereld. En dat alles om een onhoudbaar sprookje van absurde luxe zolang mogelijk in stand te houden. Onze ‘eigen’ hooggespannen verwachtingen en eisen zijn ons – nog voor we onze eerste consumptie pleegden – dwangmatig ingelepeld. Maar we moeten blij zijn met wat we kunnen krijgen, onze eigen gemiddeldheid aanvaarden, en het vooral niet op de wereld steken.

Wat Oscar van den Boogaard niet begrijpt, is dat wij niet ons, maar zijn falen en dat van zijn generatie al aanvaard hebben. Wij beseffen ten volle dat de wereld die we erven een wereld vol beproevingen is, beproevingen die systematisch zijn doorgeschoven in onze richting. Beproevingen die weleens de grootste in de geschiedenis van de mensheid zouden kunnen blijken. Drastische klimaatveranderingen, exponentieel groeiende overbevolking, de ‘bedreiging’ van de islam, de nakende crash van de euro en de dollar, de grondstoffen die opraken, dematerialisering bij een generatie die alleen maar deugt als consument en belastingbetaler, ontbossing. Het lijstje is eindeloos en groeit dagelijks. Dit zijn onze uitdagingen, en niemand van ons heeft daar vrijelijk voor gekozen. Maar de generatie voor ons gaat onbezorgd voort op haar elan. Pretendeert dat onze planeet niet op het punt staat om binnen de vijftig jaar het menselijke ras voorgoed uit te spuwen. Steekt haar vinger nog wat dieper in de taart, en houdt met de andere arm onze generatie net buiten inmengingsafstand.

Wij weten ondertussen hoe de vork in de steel zit. Onze gedwongen educatie en de sociale media hebben onze ogen geopend. Of we nu hij of zij zijn, blank, zwart, christen, pastafari, moslim, hetero of holebi, wij begrijpen dat we alleen elkaar hebben. Wij begrijpen dankzij de wetenschap dat we allemaal letterlijk sterrenkinderen zijn. Dat van vandaag op morgen materiële eigendommen kunnen én zullen verdwijnen, en dat we daar ons geluk niet moeten zoeken. Steek dus geen onterechte pluimen op je hoed: geluk zoeken in onze individualiteit is iets wat we zélf geleerd hebben.

Dus doe maar. Label ons. Provoceer ons. Hypothekeer onze toekomst om je eigen uitboljaren veilig te stellen. We can take it all. We are the love generation. Op onze schouders rust de verantwoordelijkheid om de toekomst van het menselijke ras veilig te stellen, en we weten het. En dat is de reden voor onze ogenschijnlijke verveeldheid en ongeïnteresseerdheid. Totdat de kortzichtige generatie voor ons zich realiseert dat het tijd is om opzij te stappen, dat ze de wereld van vandaag nauwelijks nog begrijpt, en die van morgen al helemaal niet, kunnen we niets anders doen dan wachten. Vergeef ons dus dat we nog even feesten zoals we van jullie geleerd hebben: meteen roekeloze zelfdestructie en een blinddoek voor alle gevolgen.Tot slot nog dit, van de hand van een anonieme Griekse twintiger in crisis, 2.500 jaar geleden: ‘Een maatschappij groeit pas echt als oude mannen de bomen planten waarvan ze weten dat ze nooit in hun schaduw zullen zitten.’

Een jaar na datum: Open brief aan Bart de Wever

Een dik jaar geleden kwam Bart de Wever op de proppen met z'n fascistisch experimentje om cannabisgebruikers in Antwerpen harder aan te pakken. Ik deed wat onderzoek met Google Scholar, en kwam met een antwoord. In tegenstelling tot mijn opiniestuk over de millennials, had De Standaard niet zoveel zin om dit stukje tekst te publiceren. Dan maar op de blog. Intussen heeft de nieuwe regeringscoalitie reeds akkoord getekend om het gedoogbeleid volledig op te doeken. En dit terwijl overal ter wereld succesvolle inspanningen geleverd worden om een meer realiteitsgezind drugsbeleid te hanteren. Waar de fuck zijn we mee bezig in dit land?

---------------------------------------------------------------------------

Beste meneer de Wever,

Ik vrees dat u - net zoals de meeste politici vandaag de dag - uw plaats en taak vergeten bent. Laat er geen misverstanden over bestaan:  uw plaats is die van een volksvertegenwoordiger. Met andere woorden, uw werkgever is de verzameling van alle Antwerpenaren met stemrecht. Uw taak als werknemer van het volk is die mensen hun belangen en welzijn te behartigen naar uw beste vermogen. Ik kan met 100% zekerheid zeggen dat dat absoluut niet is wat u aan het doen bent. Hoe ik dat weet?
Wel,  u bent meer dan intelligent genoeg om voluit te beseffen dat een repressief drugsbeleid averechts werkt. Als  licentiaat geschiedenis bent u ongetwijfeld bekend met de alcoholprohibitie in de Verenigde Staten, en de talloze nefaste gevolgen op de samenleving van die gigantische bestuurlijke misstap. Een greep uit het lijstje: een stijging over de hele lijn van gebruik, misbruik, gerelateerde en georganiseerde misdaad, en gerelateerde ziektes en sterftegevallen. Reken daar nog de economische schade, de permanente corrumpering van het juridische systeem, en de explosieve toename in kosten voor de arm der wet bij, en u heeft een eerste prachtig voorbeeld van waarom uw plan alles behalve de geponeerde effecten zal hebben.

De prohibitie was lang geleden zegt u? Goed, laten we dan eens een blik werpen op een meer recent voorbeeld. De fijne lieden die politiek bedrijven in de Verenigde Staten blijken behoorlijk hardleers. Geen 40 jaar nadat de prohibitiewet op alcohol werd ingetrokken, tekende R. Nixon een nieuwe oorlog tegen drugs de wet in. Wederom faalde een repressief beleid erbarmelijk. En dit maal niet gewoon falen, neen, de oorlog tegen drugs is een zodanig misbaksel dat het een "vergissing van een triljoen dollar" genoemd wordt. De oorlog tegen drugs is in de eerste plaats een oorlog tegen de Amerikaanse burgers geworden, en de economische en sociale schade die hij heeft aangericht is onmeetbaar. Prominente figuren over het gehele sociale spectrum hebben zich sterk uitgesproken tegen de "war on drugs"; van Richard Branson tot George Soros, van de politieke leiders in Latijns Amerika tot eigenaars van privégevangenissen in de VS, van politiechefs tot medische professionals verbonden aan een plethora van topuniversiteiten. Reeds in 2008 meende meer dan 75% van alle Amerikaanse burgers dat de oorlog tegen drugs een mislukking was. Repressie werkt averechts.

Bart heeft zelf trek.

Hoe dan wel het prangende probleem oplossen? Met een drugsbeleid stevig gegrond in empirisch, wetenschappelijk onderbouwd bewijsmateriaal en een flinke portie gezond verstand. Neem een pagina uit het boek van Tsjechië of Portugal, waar intelligente decriminalisatie in combinatie met feitelijke voorlichtingscampagnes, hulpprogrammas voor verslaafden, en drugsparafernaliacentra voor onverhoopt succes gezorgd hebben.

Het hoeft daar echter niet te stoppen, de tijd is nu meer dan ooit rijp om een dappere stap voorwaarts te nemen. Veruit de beste optie voor het welzijn van alle Belgische burgers - want laat er geen twijfel over bestaan, drugsbeleid is een volksgezondheidkwestie, geen legale - is een complete decriminalisering, destigmatisering, regulering, taxering, en gecontroleerde distributie van alle drugs. De economische en sociale voordelen zijn eindeloos. De productie, kwaliteitscontrole en distributie alleen al kunnen moeiteloos een hoop nieuwe werkgelegenheid creëren, voor zowel sociaal zwakkeren als jonge volwassenen met diploma's maar zonder job. De vrijgemaakte mankracht en middelen bij de arm der wet kunnen ingezet worden om echte bedreigingen voor de samenleving te vervolgen. De extra inkomsten via taxatie zullen ongetwijfeld voor een stevig briesje in de rug van de begroting zorgen, en kunnen geïnvesteerd worden in hetgeen echt belangrijk is voor de wereld van morgen: educatie & integratie voor iedereen.

Image credit: Vanmol.net / P-Magazine

Coming home

I missed you.

we were apart from each other
and that hurts you see
we are a part of each other
mover and movee no Hollywood
you treat me good never lie
always stay true through
one another we grow
two pieces one pace
part rigid some round
pushing boundaries now

working then resting
blood flow increasing
to the maximum
reaching the limits
of skin against muscle
the final tussle
frustration leaving
the body release
it is done

now we lay still
breathing heavy
empty yet fuller
endorphins flutter
totally at peace
suddenly hungry
and already thirsty
for next time we meet..



Which did you read?